Enkele mannen begonnen hun manchetten met gouden of zilveren knopen, aan elkaar gezet door een kleine ketting, bij elkaar te houden. De manchetknoop was geboren.

Dit fenomeen bleef maar de manchetknoop moest wachten tot het einde van de 19e eeuw voordat ze een onderdeel van de outfit van mannen werd. Hier waren verschillende redenen voor. De industriele ontwikkeling maakte de manchetknopen minder duur maar ook veranderde de overhemden en de kleding van mannen in het algemeen.

Aan het einde van de 19e eeuw droegen de middenklasse en de zakenmannen manchetknopen. Toch bleef de etiquette toen vrij traditioneel. Een donker kostuum voor overdag en een smoking voor 's avonds. Alleen de manchetknopen gaven de personaliteit van de mannen weer. De makers van de manchetknopen ontdekten nieuwe soorten manchetknopen; manchetknopen met kleine kettingen en vaste manchetknopen.

In het begin van de 20ste eeuw, waren grote Engelse ontwerpers als Cartier en Tiffany bewonderaars van de Art Nouveau. Sterke artistieke stromingen als Art Deco en het kubisme hadden hun invloed op de manchetknopen en er werden materialen als opaal, enamel, kristallen, parel en edelstenen gebruikt.

In 1924, Mr Boyer, van de Boyer company, maakte een systeem van een bewegend staafje tussen een dubbele steel. Dit is tegenwoordig de meest gebruikte manier.

In de jaren zeventig kwamen de overhemden met de vaste knoopjes in opmars. Gelukkig bleven veel mannen manchetknopen dragen.

Tegenwoordig is de manchetknoop meer een mode accessoire dan een sieraad. Veel jonge mensen herontdekken deze accessoire. Thans is de manchetknoop een essentiele accessoire.